آنگاه که رگ دو دستم را در «حمّام فین کاشان» زدند، چون خون از بدنم می‌رفت، تشنگی بر من غلبه کرد. سر چرخاندم تا بگویم قدری آبم دهید، ناگهان به خود گفتم میرزا تقی‌خان! دو تا رگ بریدند، این همه تشنگی! پس چه کشید پسر فاطمه(س)؟ او که از سر تا به پایش زخم شمشیر و نیزه و تیر بود! از عطش حسین(ع) حیا کردم. لب به آب خواستن باز نکردم و اشک در دیدگانم جمع شد.
آیت الله اراکی فرمود:
شبی خواب امیرکبیر را دیدم. جایگاهی متفاوت و رفیع داشت.
پرسیدم: چون شهیدی و مظلوم کشته شدی، این مرتبت نصیبت گردید؟
با لبخند گفت: خیر.
سؤال کردم: چون چندین فرقة ضالّه را نابود کردی؟
گفت: نه.
با تعجّب پرسیدم: پس راز این مقام چیست؟
جواب داد: هدیة مولایم حسین(ع) است!
گفتم: چطور؟
با اشک گفت: آنگاه که رگ دو دستم را در «حمّام فین کاشان» زدند، چون خون از بدنم می‌رفت، تشنگی بر من غلبه کرد. سر چرخاندم تا بگویم قدری آبم دهید، ناگهان به خود گفتم میرزا تقی‌خان! دو تا رگ بریدند، این همه تشنگی! پس چه کشید پسر فاطمه(س)؟ او که از سر تا به پایش زخم شمشیر و نیزه و تیر بود! از عطش حسین(ع) حیا کردم. لب به آب خواستن باز نکردم و اشک در دیدگانم جمع شد. آن لحظه که صورتم را بر خاک گذاشتند، امام حسین(ع) آمد و گفت:
«به یاد تشنگی ما ادب کردی و اشک ریختی و آب ننوشیدی. این هدیة ما در برزخ. باشد تا در قیامت جبران کنیم.»
مقام عزاداران امام حسین(ع)
یکی از علمای بزرگ، جناب حبیب را در خواب دید که در غرفه‌های بهشتی به انواع نعمت‌های پروردگار متنعّم و بساط نشاط برای او گسترده شده بود. بعد از عرض ارادت گفت: ای حبیب! چگونه شکر این نعمت را ادا می‌کنی که در جوانی خدمت حضرت رسول(ص) بودی و در پیری موی سفید خود را در راه یاری فرزند پیامبر(ص) به خون خود خضاب نمودی آیا آرزوی دیگری داری؟
فرمود: آرزو دارم به دنیا برگردم و در جملة عزاداران حسین(ع) داخل شوم؛ زیرا که از سیّد دو عالم شنیدم که فرمود:
«هرکس در مجلس عزای فرزندم حسین(ع) از روی معرفت اشک بریزد، خداوند کریم ثواب صد شهید به او عطا فرماید و درجات او را در بهشت بیفزاید.»
امام حسین(ع) در «واتیکان»
مؤلّف می نويسد:
شيخ زهير حسّون برای من چنين نقل كرد: روزی از «كتابخانة واتيكان» ديدن می كردم. در قسمت ويژة كتابهای اسلامی، چشمم به بيش از هزار كتاب خطّی و چاپی دربارة امام حسين(ع) افتاد.
با تعجّب از مدير كتابخانه علّت را پرسيدم و او گفت: علمای واتيكان ديدند كه تشيّع در سال‌های اخير رو به گسترش نهاده، روز به روز بر تعداد كسانی كه در دنيا به مكتب اهلبيت(ع) می‌گروند، افزوده میشود. پس به اين نتيجه رسيدند كه علّت اين امر، مظلوميّت امام حسين(ع) است كه شيعه آن را در مجالس سوگواری و ماتم و با به راه انداختن دسته‌های سينه‌زنی، زنده نگاه می‌دارد؛ پس عدّه‌ای از سوی واتيكان مأمور شدند كه در دنيای اسلام بگردند و هر كتاب خطّی و چاپی را دربارة امام حسين(ع) گردآوری كنند و به واتيكان منتقل نمايند تا ايشان نيز با استفاده از روش شيعيان در يادكرد شهادت مظلومانة امام حسين(ع)، به بيان مظلوميّت حضرت مسيح ـ كه به باور آنها بر دار و مظلومانه كشته شد ـ بپردازند و از اين طريق، آيين مسيحيّت را گسترش دهند.»1
1. به نقل از کتاب «دورالمنبر الحسینی(ع) فی التوعیه الاسلامیه»، (نقش منبر امام حسین(ع) در بیدارگری اسلام)؛ به نقل از سایت «جام نیوز».
نظرات ارسال شده