يکي از جنایاتی که ابوبکر مرتکب شد و در آخرين لحظات زندگي اش از انجام آن سخت اظهار پشيمانی می کرد، کشتن «اياس بن عبد الله»، معروف به فجائه بود که به طرز بسيار فجيعي او را زنده زنده در آتش سوزاندند در حالی که ذکر شهادتین بر لب داشت.
نوشته اند فجائه به جاي جنگ با مرتدين(شیعیانی که حاضر به پذیرفتن خلافت ابوبکر نبودند و حاضر نشدند زکات مالشان را به نماینده ی ابوبکر بدهند) به راهزني مشغول شده بود (بنا به ادعای آنان) که اين خود جاي بحث و بررسي دارد ؛ اما کافر و مرتد نشده بود و اين که ابوبکر در آخرین لحظات عمرش از زنده سوزی و کشتن فجیع او احساس پشيمان مي کند ، نشان دهنده اين است که وي در اين حادثه عمل خلافي را انجام داده است که وجدانش را اذيت مي کرده است . خليفه وظيفه داشت به جرم هاي او رسيدگي و بر طبق دستور شرع حد را بر او جاري کند . اگر جرم او سرقت بود، دستش را قطع و اگر مرتکب قتل شده بود ، قصاصش مي کرد . نه اين که بدون محاکمه ، او را زنده زنده در آتش بسوزاند .
سؤال ما از علماي اهل سنت اين است که آيا امکان دارد که خداوند به آمدن چنين فردي که وحشيانه فرد مسلمانی را به آتش مي کشد، در قرآنش بشارت داده باشد ؟
آيا چنين کسي مي تواند مصداق « أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ » باشد ؟
وَاسْمُهُ إِيَاسُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَبْدِ يَالِيلَ بْنِ عُمَيْرَةَ بْنِ خِفَافٍ من بني سُليم، قاله ابن إسحاق،وَقَدْ كَانَ الصِّديق حرَّق الْفُجَاءَةَ بِالْبَقِيعِ فِي الْمَدِينَةِ، وَكَانَ سَبَبُهُ أنَّه قَدِمَ عَلَيْهِ فَزَعَمَ أنَّه أسلم، وَسَأَلَ مِنْهُ أَنْ يجهِّز مَعَهُ جَيْشًا يُقَاتِلُ بِهِ أَهْلَ الرِّدَّة، فجهَّز مَعَهُ جَيْشًا، فلمَّا سَارَ جَعَلَ لَا يمرُّ بِمُسْلِمٍ وَلَا مُرْتَدٍّ إِلَّا قَتَلَهُ وَأَخَذَ مَالَهُ، فلمَّا سَمِعَ الصِّديق بَعَثَ وَرَاءَهُ جَيْشًا فردَّه، فلمَّا أَمْكَنَهُ بَعَثَ بِهِ إِلَى الْبَقِيعِ، فَجُمِعَتْ يَدَاهُ إِلَى قَفَاهُ وألقي في النَّار فحرقه وهو مقموط.الكتاب: البداية والنهاية/المؤلف: أبو الفداء إسماعيل بن عمر بن كثير القرشي البصري ثم الدمشقي/(المتوفى: 774هـ)/المحقق: علي شيري/الناشر: دار إحياء التراث العربي/الطبعة: الأولى 1408، هـ - 1988 م/[ترقيم الكتاب موافق للمطبوع]/قام بفهرسته الفقير إلى الله: عبد الرحمن/الشامي، ويسألكم الدعاء.البداية و النهاية ج6ص352 ط احياءالتراث
نظرات ارسال شده